Duyuyor musun

Duyuyor musun

dokunmadan da ağlıyor sanki bulutlar

bir valize sığmıyor ümitlerim.

Sayfaları yırtık nicedir alın yazımın

kendini bende bırakma ne olur

ben boşluklara çarparak uyanıyorum bu aralar

cadde cadde gezdiriyorum unutulmuşluğumu

hep gece yarısı çöküyor göğsüme hüzün

şehrin ışıkları batıyor yalnızlığımın gözüne

ne vakit saate baksam sen yoksun...

Duyuyor musun

ömrümden geçiyorsun ağır aksak

bir kelimeyi çok cümlelerle özlüyorsun.

Bilmiyorsun çünkü yutkunuşlarımın seansını

göğüne küsüyor kuşlar ne garip

burada her şey öksüz büyüyor

hangi köşeye çekilsem yokluğun

sıvaları hep yıkık dökük mutluluğun

gözyaşı yüklü bu şehrin askılığı

vakti yok acıya göçün

harflere bölünüyor omuzumdaki kırılgan sözcükler

mazur gör kirpiklerimin toprağa bakışını

ruhum öldü

sela’m okunmadan bana bir dokun...

Duyuyor musun

güneşi yasaklıyor ellerin

ve lekesini geçirmiyor hiçbir yağmur sensizliğin.

Söyle sevgili

hangi el değmemiş sularda kaldı rengi gözlerinin

incinmişliğim

yıldızlar kaymadan önce başlıyor

intiharına saf tutuyor gözyaşlarım bir kelebeğin...

Duyuyor musun sevdiğim

Ben hiç

Hem seni sevip

Hem de

mutlu olmayı düşünmedim.!