Dûzâhtan Rûşen

Berg yağmurunun ruhlara
baskın çıktığı zamanlarda,
jeng tutan tek şey demir değil yeryüzünde,
Mesarrla karışık kahkaha,
Lerzan iki bebek ve birazda
insanlığa olan aşk..
Firak gecesinde,
aklımdaki dıraht'a kurduğum salıncağa,
takılı kalan boğazımın çıkardığı ses tonu,
vâreste bir bedenin ıssız sokakta attığı
adımlar kadar ıslak, çıplak
ve bir o kadarda ıssız..
Bu çıplaklıktan çıkıp gitme
arsuzu barındıran bedenim,
şehir dışı yerine insanlık dışına çıkarken,
zor günler için ayırdığım bir kaç
tebessüm sahnesi birazda yağmur mezesi taneleri,
bohçamdaki ağırlığa katkı sağlayan
gökyüzünün en sevilen varisleri..

Aklığın yerlere dökülüp kalbim gibi
ortadan ikiye ayrıldığı gecede,
aydınlığın gövdesini kızıla boyayan fırça'nın içindeyim.
ve boğulup can veriyorum kalbimden evvel
söz verdiğim tabutun içinde
ve dışında insanoğlunun yapısını oluşturan toprağa..
Karanlığın aşıklara karşı çektiği özlemi gibi
kelimenin tükendiği noktada nefessizim..
Ve yastıkla beyin kombinasyonundaki
rüya yolculuğumda tasarlamadığım güzler yaşıyorum..
realist iki söz, ölüm, kan ve revanlar..

Ceset olmak gibi çok a'la dileklerim
olmadı seni, beni ve aşkı yaratan rabbimden..
Hiç istememiştim elime tutuşturulmuş
bir kibrite tav olan sigarayı ve haykırası versleri..
Benim meramladığım tek şeydi
çift kişilik paylaşılan, yalnızlığa uzak,
tebessüm ve mutluluk rolleri..

Lakin elinde kendi hazırladığı rolle gelen mihmanla
film çevirmeden göndermek acı sahibine yakışmaz..
Ruhumdan içeri bir mutluluk tohumu atılsa bile,
hiçbir tebessüm içimdeki seli sen gibi durduramaz..
Aşka meşke yazılan şiirlerde bühtanlaştı,
imanın veto edildiği ahir zamanında..
Bu yüzden hiç bir yazılıp çizilen,
kalbime izinsiz gelen mihmanın ben yerine,
sevgilisine söylediği sözler kadar
azap verici olamadı aslada olamaz.