Ebcet Hesabı

Günlerdir göğüs kafesimde

bir kuş hırıltısı avuçlarımda boşluk hissi

ve Tanrı biliyor en zulmü

sakallarıma vurduğum usturanın

şah damarımı bulamayışı gibi

dilde söz ateşte köz

kadehte mey nefeste ney dönüyorum

masalsız kalmış kız çocukları

manasız kalmış kelimelerime ağlıyor

kırık bükük dizlerimde sancılar

gözlerimden rengi solmuş ak güller düşüyor

çorak Ankara’nın sokaklarına

yeşiller ölüyor artık zaman soluyor

ıhlamur ağaçlarında sarı renk hakim

babasız şairler iyi bilir nedense

kanadı çekilmiş güvercinler uçamazlar

her gece aynı rüyayı görüyorum

uyuyanlar bilmez dinleyin

yüzsüz ölüler sandukalarını parçalıyorlar

öyle bir hesaba oturdum ki

elif'in yüzünü çizince deniz kabukları

erimeye yüz tutmuş kemikler çürümüş saçlar

her seher bir umutla kainatı dönmeye

kendimi de ölmeye ikna etmeye çalışıyorum

hani bir tek Tanrıya hastı

içime kurulmuş oturan yalnızlıklar