Ece Ayhan

boyu kapı ziline ulaşmayan şiirin asi abisidir
kimine şair olur bir şehir hatları vapurunda
kimine mor külhani sarı kamu tramvaylarında

içindeki kelime oyunundan çıkarıp düşlerini
yalın ayak çizer tahtasına
sınıfta parmak kaldıran çocuğun
iyi niyetli fakat sinsi gülümsemesini

ne serden geçilir bir yaz akşamıdır
bu hayat onun için
ne de bir başkasının kurduğu
o sahte demokrasi cumhuriyeti

terziliktir işi
beli bol tutulan
ucuz bir pantolon yamasıdır şiirleri
yalnız bir hastane odasında hem de
hiç yadırgamayan yerini