Ece Ayhan

boyu kapı ziline ulaşmayan şiirin asi abisidir

kimine şair olur bir şehir hatları vapurunda

kimine mor külhani sarı kamu tramvaylarında

içindeki kelime oyunundan çıkarıp düşlerini

yalın ayak çizer tahtasına

sınıfta parmak kaldıran çocuğun

iyi niyetli fakat sinsi gülümsemesini

ne serden geçilir bir yaz akşamıdır

bu hayat onun için

ne de bir başkasının kurduğu

o sahte demokrasi cumhuriyeti

terziliktir işi

beli bol tutulan

ucuz bir pantolon yamasıdır şiirleri

yalnız bir hastane odasında hem de

hiç yadırgamayan yerini