Edebini Terk Eden Aşklar Da Ağlar

Yolların, vedaların, kavuşmaların
Kıyıyı okşayan başına buyruk dalgaların yolcusu
Gidişin olacaksa gelişin
Git, gelme! ..

Bırak, aksın tersine bu nehir
Döner gelir, bulur ıslak bakışlarını yeniden.
Eğme başını ne olur
Eskisi gibi bak güneşe!
Zararsızdır kendi coğrafyasını okşayan bulutlar
Perde perde açılır, aydınlatır yüzünü
Gülümser gizlice.

Sen ki ey aşk;
Kendi günahında yıkanan,
Kendi tezgahında dokunan,
Tehir nedir bilmeyen
Bir sıla özlemi, bir kalp yarası değil misin?
Kirlenme esaretin asi yüzünde,
Korkma gönüllerin kutsal türküsünden
Soğumaz sır dolu yüreğin
Korkma!..

Rengini yitirmiş olsa da geceler
Bitimsizdir hayaller;
Senindir aşka kanat çırpan yarınlar,
Tohum ol çılgınca düş toprağına
Sarmaşık ol, dolaş gönül ağacına
Burcu burcu aşk kok, çiçek aç
Şarkılarla, şiirlerle mayalan.
Bestelen, düş dillere.

Biçim değiştirsin sevdan üşüyen ellerinde
Ağlasın gözlerin Islak ıslak
Utanma!..
Bıçak keskinliğinde bir ezgidir aşk;
Okyanusa bırakılmış bir köle,
Acı bir çığlık, acı bir yaşam
Ya da bir asır kadar eski,
Bir asır kadar uzak...

Unutma!
Gündüz ışıkta titreşen kar taneleri
Geceyi bekler tutunmak için sokak lambalarına;
Göz kırpar, eritir, tüketirler şekilli bedenlerini
Ağlar içten içe, yanar canları.
Sen de ağla, sen de akıt gözyaşını
Ayıp değil ki ağlamak;
İpi doğru çekilmeyen kuklalar da,
Edebini terk eden aşklar da ağlar...