Eflatun Zaman

Kalplerde hazani bir bahar esiyor
Belleklerimizde geçmişin kırgınlıkları
Uzuvlarını döküyor sessizce
Filizlerimiz hep kuru.


Sevdiklerimize bu kadar yabancılaşırken
Koşan sözlerimize ne oldu
Ne zordur yalnızlıkla uğraşmak.


Dokunduğumuz her noktada esen poyraz
Eski bir şarkıda yeniden alevlendirmekte.


Söyler misiniz
Hangisi ilk yalnızlığımız.


Kendimizi kendimizle öldürürken mi
Terk edince mi bizi yalnızlık...


Ruhların rayihası geceyi oyalarken
Alınlarımıza çizgiler düşüyor
Ve kimsesizler mezarlığında
Yakamozlar çığlık çığlığa kahroluyor.


Ağaç diplerine gömdüğümüz ümitler
Hangi dilsiz susuşlara asılı ki...
Maviden eflatuna çalarken zaman
Ellerimizden gidişi okunmuyor hayatın.


İnatla zifre buladığımız yarınlar
Kopuk şiirlerle birlikte
Ezberi bozulmuş yaralara yazılıyor.


Kaybolmuşluğun tam ortasından geçiyor
Dizelere serilip bulutlar
Gökdelenlerin sırtında
Kana bulanmış meleklerle ağlarken
Bülbül kendi dilinde biçare ağıtlar yakıyor.


Oysa...
Her doğuşta dillenen
Hep güzel bir kader türküsü.


Aldığımız her nefes
Zamanın peşinden koşarken
Hep maviye beş kalıyor akrep
Yelkovanı kolumuza taktıkça
Ümitlere geç kalıyor yüzler.


Şimdi...
Ölüler bile okuyor
Tebessümlerimiz ardındaki hüznü.