Eğer

onlara inanmak tükendiğinde
ölürmüş periler...

portakal çiçekleri açan
geniş
yekpare göğünde
yıldız şeritleri

koru kentini
kendini
surların turuncu

dudaklarımın kapı aralığı
seni bekleyen
eni boyu sağanak zamanı
dudaklarım
martıların sığınamayacağı
yorgun liman
kiremit boyası dudaklarım
seni öpememekten

geçer mi üzerimizden
Istanbul mahlaslı trenler

düşündükçe
bir hoş oluyor içim

ikimizken
işçi bayramları yeşeriyor ufkumuzda
birimizken kepenkleri iner ellerimin

neden
kanatlarını tıktın öyle
ufacık bavula
neden
ışığın, dolabın en kuytu köşesinde
"yaşamak" cambaz numarası
artık senin için

oysa hala ben sana inanırken