Eksik Sayfasıydın Hayatımın

Sen,
ertesi kolay olmayanım
inadına takılı umut renkli uçurtmam
dilim ağıtları söylüyor artık
koca bir şehirdir sana bulanan
gel ki kaybolmasın doğanın hiçbir rengi
tüm harflerin, kahrını yüklenmesin omuzlarım...

Sonra,
sessiz çağlayanda sürüklenir yüreğim
savaş uçaklarına çarpar güvercinlerin düşü
en derin kuyuya düşen keman
büyüdüğüm sokaklar daralırken çalar yalnızlığı
hep, kendini unutur haykırışlarım...

Bir ses değer titrek avuçlarıma
sessiz bir çığlıktır varlığın, kanarım.
Kimin ruhunu çaldın
kimin gönlünde yıkandın da
yeniden giyindin hüzünbaz yağmurları
bağışla, kıyım yok hiçbir denize
bitmeyen bir kışa darılır sonbaharım/

Kaçıncı susuşu satırlarımın oysa,
seni çizdim düşlere bir kuş yağmurunda
kelebek kanatlarında mavilikler diledim
hiçbir izine rastlamadım haritalarda
belkide
sen benim eksik sayfasıydın hayatımın
ve geceye düşen
son veda şarkım...

Hadi çöz yüreğimin iplerini de
türküler, şiirler yoğur sitemlerimde
yüreğimde sabahla gün be gün
belki
bir ölüm sunar toprak kokan bakışlarım/

Yalnızlığımla çoğaltma beni fazla gelirsin
kırgın bir notadan serzenişlidir akortlarım
penceremde eylülsü bir hüzün durur
ve sensizliğe kurulur tüm saatler
içimde hep,
savunmasız bir günah taşırım
en son sana bulanır tüm sevaplarım da
ağlarım...

Sen yinede,
sus şiirlerimin üstüne üstüne
göğe açık ellerim
ve yoksun diye soğuktur her mevsim.
Kendini bilmez bir rüzgarım şimdilerde
kendini kaybeden bir kervan
dilinde bir ahh,
gönlünde binbir günahım.

Ey benim nemli mevsimim
ey benim ağustosum
ey benim cumartesim
hep, eksik sayfasıydın hayatımın.