El insaf

Bu can evinden vazgeçememek ise aşk

bu kan tarlası gecelere teslimiyet

ezberden şiirler okumaksa aklı evvel yare

kırmızı bir düş ise düştüğümüz yolların sonu

gelmenin de gitmenin de anlamı yok artık

şimdi keyfini sürüyor zaman iki gözü iki çeşme

evveli ve ahiri şiir nereye kaçış oraya yokluk

ellerimde karanfiller öldürüyor öksüzlüğüm

bir başına kalmak ardına sığındırıyor kelamın

kırmızıya boyadım ya sen gidince odamı

hırsımı alamadım ve sonra dayanamayıp

en kızılından zehirli bir elma dişledim

sahile vuran cesedin ayaklarına ilk bakan

ölümü en çok anlayandır nedense

ayın göğsüne Tanrının nefesini yerleştiren derviş

yanıp kavrulmasın diye kainat o dakika sustu

sonra sırtından heybesini içinden nay’ını çıkartıp

sınırsız sonsuz gül bahçelerine attı postu

eğer üfleseydi nefesini gecenin tenine

yüreğini yakan tek lokmalık zıkkımın peki

kıyamet habercisi atları şaha kaldırırcasına

utancını getiriverecekti yeniden gözlerinin önüne

hayaline uzandığı mazi acımasız hilafsız infilak

tövbe ettim uzak durun benden mümkünse her kelimemden

içimi öldürüyorum be el insaf el insaf el insaf