Elbet

Ağıt yakan o buğulu gözler,
Gülecek elbet bir daha taze düşlere,
Her ne kadar acı bir veda
Bir ömür yüreğin her atışına çoraklansa da,
Sessiz aynalar ıslak göz izleri taşısa da,
Ve yağmur
Yağsa da kahpe ayrılıkların puslu tapınağına
delicesine.
Tutunmak lazım gökyüzünün ellerine,
Tutunmak lazım sevginin yaralı yüreğine.

Hüzne sarılan o nazenin beden,
Yol alacak elbet bir daha sarı bir güneşe,
Her ne kadar vazgeçişler buruk acılar bıraksa da,
Katre katre gözyaşları kör topal yağmur olsa da,
Ve sınırsız sevda
Sarartsa da koca bir çınar ağacının her bir yaprağını,
Sarkıtmak lazım elleri çocukluğun en mavi düşlerine,
Sarkıtmak lazım umutları geleceğin taze baharına.

Özleme bürünen o yaralı yürek,
Kıpkızıl akacak elbet bir daha yaşamın şah damarına,
Her ne kadar en aşağılık poyraz saçlarından koparsa da
Saf hayallerini,
Yaşlı şehir hazanın sarı hüznüne bürünse de bu sıra
Ve tarifi olmayan keder
Dokunsa da açımasızca yaşanmamış kör düşlerine,
Geçmek lazım bir çobanın yanık türküsünden geleceğe,
Geçmek lazım huzur nehrinden sevda denizine.

Sevgi zincirine bağlanan o pırıltılı saçlar,
Savrulacak elbet bir daha deli bir rüzgârla,
Her ne kadar anılar bir bir omuzlara yüklense de,
Ayrılığın hüznü sessiz duvarlara yansısa da,
Ve körpe yürek,
Ağlasa da hüzün damlaları ile avuçlarına,
Uzanmak lazım beyaz bir gelincik çiçeğine,
Uzanmak lazım mavi kelebeğin kanatlarına...

12 nisan 2009