Elbisende Yamaların

göğün alnına köprü kuruyor

gecede kayın

sayılı kaldırımlar /yeniden sayın

odaları süslüyor vazolar

içinde beyaz yol çiçekleri

emanet bir zamandan geçiyor

elbisende yamaların

bir kayın çimenleri okşuyor saçıyla ala canlı

bir kayın buna ağlıyor nedense

cam tanesi meyveler

eleyip asıyor güneşleri duvara

gölgesini dikiyor umutların

şarkı söylüyor annem kapıda

ilk çağdan beri, o da kayın

ikizini arıyor bütün cezalar yankısında ayın

tuhaf

ufalanıyor kayınlar kayalar gibi sonra

bir soğuk bir ateş sorma

her dalında başka açan bir dil

her toprağa sığan başka iklim

silahlar çekiliyor göz bebeğine

aklın şaşar dünya

kalbini doğurmuş kayın

düşüyor aşkın göbeğine kayıp

hepimiz için dal yeşil kırılmış ve kış

utanıyor kayın utanmıyor ayıp

.