Elektrokardiyogram

dışımıza dökülen 

tuzlu bir denizdir ölüm

çoğu kez batık bir gemi

insanda esen rüzgâra yeminli

başlangıcın sonu da olsa

boşalır insanın çöp tenekesi

oturup ayıklasam

dağlar dayanmaz çaputa sarınmışlığıma!

yüzüme çizdiğim gülücüğün

yüreğime yürüyen

yağmurun agoni hali

bu yüzden

bazıları yürekte sevdayken ölür!

ilk kaybolan görmedir

unutacağımız ilk suret hangisi

dökülen son gözyaşı

ölüm anında ağlama hissi mi

hangi yanağa sürçerek

bir sevebilsek

aşk görme ile işitme arası

bir kalp nakli bağışla kendine

nefes alırsan

yüreğinin aynası buğulanır

belki uzun yaşarsın, 

belki ölüm haklı çıkar

hangisine nişan alsan

kendini vurursun!

ölüm 

her zaman kuş sesi kadar şaşırtıcı

bir çok kere yitirdim 

sese dönüşen kelimeleri

ellerim yanaklarımda durunca

anladım boşluğu

çoğaltın yansımaları 

kefil değilim suretlere

bakacak olsam darılır aynalar

bırak kırılan kalp sende kalsın

eksik parçalarıyla buluştur kendini

ölüm bir fabrika kadar gürültülü

bir yanı bereket

bir yanı kudurgan sancı

bulutun yağmuruna bakması gibi

bir hayat bir ölümü yaşar

iyileştir kalbini

getiremezsin geçen günleri geri

her rükû kendine eğilir!