Elerki

Duruyorum bir başına gece karanlığı bakışlarla

hayallerimi karanlık yollarda sahte kahramanlar kaplamış

hele bir geçeyim diyorum

karanlık çöken orman izin vermiyor

kararlıyım yine de geri çekilmemeye .

Akşam oldu mu yüzüme çiğ damlıyor elerki özlemiyle

sen hep ruhumda duruyorsun bulutlar öncülük ederken yollarıma

akşam vakti izler kaybolana kadar çıkmaz patikalarda geziyorum

kapılıp rüzgârına hıçkırıklarla

öylece yalnızlığımla kara yazgının akışına.

Kimi zaman peşime bir kuş sürüsü takılıyor

ikide bir çıkıp geri gelse de hüzün

yeter ki bir daha öne eğilmesin başım sonsuz işkencelerle

taşlaşmış kafalarla muhatap olmaktansa varsın en büyük sessizliğin yolu bizden geçsin

bir nefesin gölgesiyle terk edilmişliklerde.

Ey kapkara yürek

ey karanlık gece ölüm karası eşliğinde.