Elif

Aklımı fikrimi, bozup da gittin;
Sanki gidişinle, kâr ettin Elif.
Olanca sırrımı çözüp de gittin,
Şu ciğer pâremi, pâr ettin Elif.

Alazken harlandım, ateş misâli.
Küsmüş her yanına tek taş misâli.
Bıraktığın derdin var mı emsâli?
Dünyayı başıma dar ettin Elif.

Beni benden eden, inan benliğim.
Maziden kalansa, şimdi günlüğüm.
Urubam, Eliftir, Elif önlüğüm
Bütün yaşantımı zor ettin Elif.

Elif düş mü idin, yoksa hayâl mi?
Hayalden de öte acep meyâl mi?
Gördüğüm gündüz mü, yoksa leyâl mi?
Yaktın ateşlerde, kor ettin Elif.

Karacoğlan bile, koşmuş peşinden.
Savrulmuşsun, toz olup beleşinden
Bilirdim ki; can ayrılmaz eşinden,
Sen yaban elleri, yâr ettin Elif.

Seni anlatmaya kalmadı sözüm,
İkimiz içinde tükendi çözüm,
Toprağa bakıyor her iki gözüm,
Görmüyor dünyayı kör ettin Elif.

Terk ettim cemini sevdadan yana.
Çünkü zulüm ettin, -onca- sen bana.
Burda son sözümü söyleyim sana;
Beni âşıklara pîr ettin Elif.

(gazi)