Elizabeth

ufukta başlar alacakaranlık
ve tan kızılı düşer saçlarına
hiç koymadığı kadar koyar yalnızlık
ve inciler dizilir dudağının arasına
ufukta biter karanlık

varisidir mehtap güneşin
karanlığın şakasıdır yıldızlar
gölgesi büyük olur gecenin
senin gölgen dünyamı kaplar
vasiyeti budur mehtaba güneşin

ince bir keman çalar seni içimde
eksik kalır armonileri kalbimin
kuşlar eşlik eder büyülü sesine
ve bayrağını diker içime ellerin
ince bir keman çalar seni sessizce

tek başına da feth edilir bir şehir
ve ilk yalanı gözler söyler
hızlı akarsa eğer donmaz bir nehir
lakin sononda denizde biter
bir tek gözle de feth edilir bir şehir

dokunmadan öpmek seni
muhtırasıdır beyne kalbin
elizabeth sevmen beni
en büyük lütfudur rabbin
dokunmadan öpmek seni

huzurun celladı olur yalnızlığım
umut,içime zincirler hayalini
her gün beş vakit ona tapıyorum
hangi ressam çizdiyse seni
huzurun celladı olur yalnızlığım

aralığın ayazı feci olur şüphesiz
rüzgar eser dallarını kırar fidanın
dal rüzgardan vazgeçemez çaresiz
en güzel yeri eksik kalır baharın
aralığın ayazı feci olur şüphesiz

kalbe pranga vurur günahım
içim suyunla edilir vaftiz
şimdi bir tek kinin dudağındadır hayatım
kimi kelama yürek dayanmıyor bariz
sen elizabeth,en güzel günahım

gürültüsü büyük olur sükunetin
alev alır bir sigara beynimde
beyazla örtülür karanlığı gecenin
kaç izmarit söndürüldü içimde
gürültüsü patlayınca sükunetin

ve göğsünden papatyalar kopardım
rutubetini sildik gözlerimizin
elizabeth,bu defa çok susadım
alevini söndürecekler güneşimizin
ve göğsünden papatyalar kopardım

okyanusun dibine düşmez yakamoz
ve en çok gözlerine yakışır mehtap
deniz olsan ihtişamın bu kadar olmaz
gözlerindir gözlerime en büyük hitap
ve okyanus yanar,görmez yakamoz.