Ellerim Şiir K/anıyor

/tenha bir akşamın kayığına bindim
yağmur ufak buselerle toprağı seviyor
penceremin camına sırlanmışım
hayat dedikleri önümden geçiyor
ben bozuyorum yüreğin ağzındaki istifleri
dilim söz oruçlu
ellerim şiir k/anıyor/


korkuttun bizi
dağıtıp keder mezelerle soframızı
düşürdüğün yerde arar olduk yüzümüzü
tenhada gözlerinin her hayal yudumu
yaşatmadığımız o lale baharı y/üzü
bu kadar mı kopardık hayattan kendimizi
sen aşk ne yaptın bizi
bu ayna bitkini
ben miyim ha
söyle

bin kelamın anlam veremediği şiir
aydınlanacak güne dil dökmekse
ve sıyrılmadıysa kabuğundan henüz gece
kozada kalmamız için direten pupa inadı
boğazımızda yırtılan çağrılarla
gömüp bizi kara satırlara
hüzün asıp boynumuza
akıttın üstümüzden saatleri
daha ne olsun

/neydi sana bizi
kördalışı bağıtlayan şey/

özlem üstüne dizelerce soyut kavram
binalarıyla dikilen aşk
gerçeğe dönüşme dönencesi
hayali olduğunu düşünmekti


belki de öyle haz veren keşke
ellerimden kayıp gidişine nara
sen tonunda yanan ateşler içinde
ki ben mühleti kazandım gözlerinde
mühletim
kaldı aşkın iki dudağı arasında

yaşadım
elbet her acının ertesinde olduğu gibi
zaman çentikleri ve beyaz saçların bilge sırıtışında
her günle kendi iç dünyama biraz daha yıkılarak

şimdi
anımda kalbimle atan tek gerçek
yitirilmiş bir hayatın gazelini okumak
kalabalık yalnızlığın alkış sessizliğine
olgun başakların tecrübeleri gibi eğik başlı






11nisan11

-- Dizelerime ses olan sevgili ağabeyim
Doğan Bilge'ye en içten teşekürlerimle.--