Ellerin

...
Öncelik vermek gerekir bazen hüzne,
Suratımıza bir tebessümü mıhlayıp öylece eskimek yetmez,
Hayat yokluk içinde varlık çektirmeyi de biliyor.
...
Öyle bir an geliyor ki,
Izdırap kelimesi çoğulluk anlamı katıyor ömürlere...
Tek başına yaşanamayacak kadar kalabalıkmışçasına,
Varlığından dem vuruyor hayatıma...
Ve sen bazen o kadar kalabalıksın ki,
Izdırabım bile sana imreniyor..
Ki sen her halimin en şiddetlisiydin,
Mutluluksa en büyüğünden,
Bekleyişse sonuna kadar,
Ayrılıksa üzerime daha çok yakışanını görmedim henüz...
...
Kuş kokan parmakların vardı hani,
Her dokunduğumda duyardım kanat seslerini,
Canımı acıtmak şöyle dursun,
Gözlerimden zerrelerini tek bir hamlesiyle silerdi...
Hiç, olurdun...
Savunamazdım...
Yanımda olmayışında sana el damgasını vuranlara,
Varlığınla ''ben'' olduğunu ispatlayamazdım da
Ellerindi beni, bizden koparan,
Kanat seslerini ömrümüzün tek notası sayan...
Ellerin'di herşeyin zanlısı..
Şimdi ise o bile ''ellerin''
...
Ben şimdi,
Uymayacak şiirler biriktiriyorum mısralarının sonuna,
Kafiyem de yok uymak zorunda olduğum hiç bir ölçü de,
Sadece ellerin var,
Seninle benim aramda,
Yüreğim ve kafesin arasında,
Yalnızca ellerin...
Biriktirdiğim onca cümlenin sahibi,
Bendeyse tersiyle itilmiş koca bir yığın...
Senden kalan,gözlerimden düşen,ayaklarımın altında kalan,
Ellerinden damlayan...
...
Bir ellerin vardı bende kalan,
Şimdi ise o bile ''ellerin''
...


(s.a)