Ellerini Kaybetmiştim

ellerini kaybetmiştim...

o gün
sıyrıldı ömrümden, bir hançer gibi zamana
kanayan bir geçmiş bırakarak sırtına geleceğin
bütün şimdiki zamanların bünyesine u/mutsuzluğu zerk ederek,
kaosa konumlandırdı mevcudiyetimi...

ellerini kaybetmiştim, şansızlık bu ya...

o gün, an itibariyle
parmaklarım şiir aradı, yüreğim konuşacak bir beyaz kağıt
ağzım susacak bir şarkı,
gözlerim hep seni...

artık çiçek alacak yüzüm, sebebim ve sevincim yok
gördüğün bütün vazolara şefkatle yaklaş,
dokunduğun her karanfilden özür dile
ve lütfen kimseye gülümserken
evrensel gül bahçeleri, bahşetme.

ellerini kaybetmiştim,
gözlerim küçük olmasa, dökerdim okyanusları bir çırpıda
evren sel olana kadar,
nuh der peygamber demez, ağlardım...


on yetim taşıyorum ellerimde sayende,
umarım mahcup olursun, bu yüzden...

öksüz bıraktığın, göğüs kafesimde alaca bir gökyüzü
ne şiirler ne de şarkılarda bulabildim, her şeyi bitirecek son sözü
ellerini kaybetmiştim,
üstelik tenezzül etmedi ardına bakmaya iki gözün...


"hakkını helal et" diyeceğim ama,
senin buna bile hakkın yok.

umarım üzülürsün...

-umarım.