Elma

Neredesin...
Kurumuş çiçek yaprakları küf tutmuş kitaplar arasında
Bazı satırlar işaretlenmiş sahibi belirsiz...

Hafif baş dönmesi
Bakışlarımla sararan tavan
Odada kırık keman bir zamanların şaşaalı gecelerine tanık
Karşımda zırhı yamalı ayna binlerce benle kaplanmış...
Duvarlar rutubete boğulmuş
Bağcıkları kör düğüm olmuş pabuçlar
Üst katın gürültülü bunağı bastonunu vuruyor betona

Kulaklarımda çınlayan eleştiriler
Beni çekip çeviren akıl yoksunları
Çekmecelerden sarkan kaçak kaçık çoraplar
Odama misafir kararmış fatmalar
Üzerinde masallar okunmuş
Bir bacağı ağırlıkta çatlamış tabure
Gıcırdayan yatağın sesi
Ninni gibi uykusuz geceme günüme
Kapı çok eski
Üzeri tozla kaplı komidin
Siyahı belirgin beyazı lekeli fotoğraflar
Duvarda asılı kalmış kimliksiz sonbahar manzarası tablosu...

Varlığımdan hissiz duruyorum öyle eski halının üzerinde,
Uçacak şimdi diye umut bağlıyorum
Çocuk yanım büyümeden masalları gerçek sayıyorum...
Ne uyuyan güzel ne de şatoya mahkum edilmiş prenses...
Ben kötü çirkin şekerden evler sahibi cadı,
Aç kurt,
Üvey aile fertleri
Hepsi bana yakın...

Sen nerede duruyorsun?
Hangi lambanın içinde ve neydi kapıları açan o sözcükler?
İtiraf etmek zor sanırım bir tarafım zamana yenilmiş,
Yaşlanmış...
Hatırlamıyorum...
Hafızamı örümcekler işgal etmiş
ve artık görmüyorum rüyaları
Biri çalmış anılarımı,
Kelimelerimi
ve başka kulaklara fısıldamış sevgilerimi...

Sen neden yoksun?
Cevaplayamadım hiç bu soruyu...

Yine sığınıyorum içimin çocuğuna
Usulca yaklaşıp arkama gözlerimi ellerinle kapatıp kulağıma fısıldadığın soru;
Ben kimim?
Sen geldin mi?
Hadi elma dersem çık eeelllmaaaa!!!

Kahretsin!
Vurma bastonu yere!
Çığlık çığlığa hayaldi sadece...
Tamam sustum işte!

Ve boğuldum odamın kalabalık şehrinde...

Şiiiişşşşttt...

Elmaaaa...