Elmanın Uçurumu

Hırkasını giyer bir kış gelir pencereme

Sabahın yoğunluğu dener seni, narın sayfaları
Gül ağacının gölgesine tutun

Çıt çıt eder ay yürüdükçe çalı araları

Önümde bir gök kayrak, iç tarafımda Antalya
Dolarım karanlıkta gün ışığını saçlarıma

Annemin örtüsüdür akşamüzeri gökyüzü

Teknenin yoksulluğunu taşıyıp onarır denizkızı
Bir gecekondu gibi üşür aşk sözcükleri

Şiir kuşanır öğle sonu kumru halkı

Arada güneşe çıkar, elmanın bir uçurumunu konuşurum
Merhaba cep aynam, üzümün eski parıltısı

Uzun bir rüzgârda beyazlaşır saçlarım

Bir el at üşenmeden kuşağına şu Antalya'nın
Karıncaların mezarını onar sabahları

İnanma yıldızları cebimden düşürdüğüme

Bir taçyaprağı dolaşır gözlerinde, buğulanır irice
Bilgiç bilgiç öter durur diken kuşu

Dere benimdi, kimse alamazdı çocukluğumda

Nisan yola çıkar portakal bahçelerine

(Akatalpa, Temmuz 2009, Sayı: 115)