Elveda..

Bir yok oluşa doğru sürükleniyoruz
El ele tutuşmuş, son birliktelimizde
Belki bir gün yine aynı yerde
Tesadüf belki de aynı saatte karşılaşırız
Hatıralar dolar gözlerimize
Mutluluktan akan yaşlar o anda
Acıdan, ayrılıktan süzülür
Bizim gibi yolun sonuna geldiğinde
O da düşer sonsuzluğa

Kimsesizliğimizi sığdırıp boşluklara
İkimizde vazgeçmişiz çoktan bu sevdadan
Sevgiyi aşkı unutup
Sırf üzmemek için kenetlenmiş kalbimizi
Devam ediyoruz
Belki ilerde biter diye bu hasret
Bir ömür boyu sürer diye bir umut

Yorulmuşuz, konuşamıyoruz
Kelimeler yorulmuş
Söylenecek söz kalmadı sanırım
Elveda demekten başka...