Elveda

Ege rıhtımında buldum seni denizkızı.
Halbuki aklımın köşelerinde dahi yoktun.
Öyle kırılgandı ki içimdeki kıpırtılar,
sesimi çıkarmadım, korktum.
Korktum, büyüsünü ezberlemeden kaybetmeye.
Kimyam da geçmeye yeterdi, yetmedi.
Ne fizik açıklayabildi,
tabiat aşırı güzelliği;
Ne edebiyat yetti, betimlemeleriyle.

Hangi mevsim gülüşün kadar sıcak,
yokluğun kadar bedbaht ve soğuktur?

Günler geçti, aylar, haftalar, yıllar...
Bir de baktım, sen de geçip gitmişsin.
Kabul etmedim.Oyun dedim, komedidir dedim;
bekledim, dramadır dedim.Terk etmişsin.
Ki sen; fizyolojik gereksinimsin.
Sensizlik, kıtlıkla savaştır.

gidişin,yalnızlık senfonisi.
önce tekildim,köy oldum.
Şimdilerde evren kadar yalnızım.

Doğumum dahi elvedaya zemin hazırlamaksa;
o kadar da mühim değil merhabalara.
Senin elvedan ön prova olsun,
son nefeste perde kapatmaya.
Başucu azrailim oldun kadın,
her gece rastgele sayfasından okuduğum.
sonu bilinmeyen, fakat mutlaka sonlu.

elbet gerçekleşecek, ebediyete yolculuk.
sana da böyle bir elveda yakışırdı.