Elveda

İşte gidiyorum...

Soluk soluğa yaşanmışlıklarla dopdolu hayatımdan olabildiğince uzaklara...

Sensizliğe açtığım yelkenlerimi şişiriyor hasret rüzgarları.

Issız mavi enginliklerde bir başıma yeknesak titreyişleri ile yaşıyorum yalnızlığımı.

Umut dolu hayatımdan, yalnızlığın, okşayan kollarına.

Bir trendeyim.

Salgın bir hastalıkla mücadele halindeyim adeta.

Öyle ki insanlar sanki benden kaçmak istermişçesine bomboş bırakmışlar treni.

Şehrin en kalabalık yerinden geçiyor tren ama benim baktığım her yer göz alabildiğine boş. 

Yalnızlığın yankılarıyla yaşadığım bu hayatta giderek daha da yalnızlaşıyorum.

Hayatın sorgulamadan kucakladığı ölümlerden birine gidiyorum düştüğüm boşluktan.

Hani pervasızca hani umarsızca karışır ya insan tanımadıklarının kavgasına.

Aslında kavga edenler hani tanıyorlardır ya aslında birbirlerini ve bu sonradan gelenin kim olduğunu bilmediklerinden kendi aralarında barış imzalayıp o kavgaya sonradan müdahil olana dönerler ya yüzlerini.

İşte öyle saçma sapan bir durumdayım.

Ağlamaklı ama ağlayamamaktan çakmak çakmak yüreğim.

Kanıyor ya da ben öyle zannediyorum.

Belki de aslında çoktan pıhtılaştı ve kabuk bile bağladı. Ama hissiyatım yok.

Yatalak bir hastanın umarsızlığında bedenim.

Yalnızlık duvarına olabildiğince sert darbeler ile vuruyorum benliğimi.

İdrakimi zorluyor sessizlik. 

Duyamıyor, göremiyorum.

Sensizliğin acı tınısı çınlıyor hatıralarımla süslü dünlerimde.

Yarınlarım bana inat, kapkara sütbeyaz.

Dünlerimde sen yoktun yarınlarımda da ben olmayacağım.

Gidiyorum beni kabullenemeyen hayattan geldiğim gibi çırılçıplak bir başıma.

Elveda yarınım. 

Elveda geçmişim. 

Elveda...