Elveda

Yaşayamam artık bu şiirde,
Daha yazmadım kağıt boş elbette,
Ama olsun, sen varsın orada, yine de.
Doluyor cümleler, her geçen saniye.
Unuttun mu? Ben senin için boştum.
İşte ben de ikimizi, o boş kağıtta buldum.
Her seferinde diyordum ya,
Yine dayanamadım ve yazdım.
Şimdi mevsimim kış, kara kış,
Fakat seni görmeden önce yazdım.
Sonra ne olur onu da bilemem.
Şimdi de nisan yağmurlarını yaşıyorum,
Sayfanın kalan kısmını,
Gözyaşlarımla dolduruyorum.
Fakat rüzgar yok benim şiirlerimde,
Çünkü rüzgar sensin, unuttun mu?
Rüzgar gibi esip geçmekti niyetin
Ve seni istemiyorum artık şiirlerimde,
Razıyım kupkuru havaya ve güneşe.
En azından dökülen gözyaşı değil,
Ter olurdu böylece.
Hiçbir şeyi yansıtmıyor şiirlerim artık.
Sakın ayna gibi de bilme,
Kabul etmeyen, olduğu gibi sıyrılan.
Aynaya da bakamıyorum artık,
Malesef acı ama sen varsın orada da,
Nasıl olmassın ki hem, oradasın işte,
Bunu da mı unuttun yoksa?
Gözlerim yeşildi, benim de.
Artık yaşayamam bu şiirde,
Ölmek de değil ki çare,
Biliyorum yine karşıma çıkacaksın,
Şu koskoca ve küçücük dünyada olmasa da
En azından ahirette.
İhtiyacım yok, arzum da yok,
Gelecek güzel günlere.
Senden ise af diliyorum,
Af diliyorum sadece.
Yine de üzülüyorum, biliyor musun?
Vede bile edemedim diye.
Sen dilediğin gibi yaşa,
Ben yaşayamam artık bu şiirde.