Elveda Bir Dile Yakışır Mı Acaba?

Dilde elveda var, titrek ve ürkek.
Yağmur damlaları ve göz yaşları artık aynı.
Geride olanlar ve elde kalanlar da artık anlamlı birer anı.
Artık aynı her mevsim.
Sadece sonbahar ve sadece güz,
Gülüşsüz ve tebessümsüz bir yüz.
İnişli çıkışlı atlatılan tüm engeller şimdi lüzumsuz.

İçeri doğru bakar gibi, geleceğe bakış artık zor.
Yitirildiği sanılan, güvenmiş.
Ama sevgiden başkası değilmiş.
Tutkudan başkası da değilmiş.
Belki başka birisiymiş?
Belki de hevesin bir nefes gibi tükeniş sesleriymiş.


Sokak lambaları ve cadde kemerleri artık enine boyuna üzgün.
Kaldırımlar ve banklar nemli ve hava soğuk.
İç buruk, fenerler sönük ve bir şah mat , kısasta donuk.
Heycanla beklenen yarın düşleri, yarınsız şimdi.
Şimdi, boş bir kafa, dolu bir göz ve sürçmekte olan bir dil.
Belki dirilir belki de silinir.

Sen bil, her bişeyim, bir dokunuşun vardı bir bende !
Her bi zerremde, sevda olup akardı,
Her zaman sen ve o amansız bendim.
Senle yaşanmış, şimdi yaşanılmamış, sensizlikte bendim !
Şimdi ben ?
O amansız ben. Hani, nerdeyim?


Yalnızlık iklimi, kuşağı ve örtüleri,
Dürtüleri, zannetme ki eskisi gibi.
Taş yerinde ağırdır,
Yerimde, yanında kollarında varım.
Zannetme ki eskisi gibi varım?
Bir yanım değil, her bir tarafım yarım.

Şimdi salkım salkım sarmaşıklar, bende ki yokluğun gibi.
Cephede düşmanın ablukasında kalmış gibi.
Ses eder de, duyulmaz gibi.
Yol verilmişte, yürünmez gibi.
El sallanılmışta, görünmez gibi.
İlk gün gibi, belkide son sözlermiş gibi.


Hatrımda kalan, koskoca bir yaşanılmışlık.
Her saniyesinden sonra, bir sanıye daha ,
Senden başka, bir gün daha,
Katlanılır mı acaba?
Senden sonra,
Senle yaşamak, anlatılır mı acaba?
Elveda bir dile, yakışır mı acaba?