Elvira/ Ömrümün Koygun Acıları

Hayat suskuları yüreğime peyda etmiş, 

garip bir alem Elvira.

Tövbesi bozulmuş intihar gibiyim;
Hep iyi niyetlerimden örselendim.
Merhametimden vuruldum bir kuşluk vakti.
Aşk istilasına uğrayalı yüreğim, arındım ve duruldum.
Günahımı örtecek kıyamet arıyorum.
Bütün şiirler bize benzesin istiyorum.
Sen kadar hain,
ben kadar masum.

Kirli penceremden seyrediyorum üzerime devşirdiğin çirkin eylemi.
Kökünden kurumuş nehir gibi;
Dev bir ağacın dibine gömdüm öksüz düşlerimi.
Dertten durulmuş kahır misali,
Kelebekler kesti bileklerimi.
Hiçbir işe yaramayan ellerimle yazıyorum bu satırları.
Miadı dolmuş ölgün hisler yağmaladı benliğimi.
İflah olmayan gönlümün yorgunuyum.
Ruhumda, yetim bir çocuk hırpalanır durmadan.
Düş kaçkını yolların, umut sürgünüyüm.

Sen de görüyor musun Elvira?
Bu odanın göğü ne kadar yakın ellerime.
Dokunsam yıldızlara, ellerimi yakacak;
Uzatsam parmak uçlarımı, 

dünyaya şiirler asacak.
Yıllardır özlediğim bir adam var.
Adı düşünce dilimin ucuna, bütün iklimlerin değiştiği,
Vuslatın bilmem kaç milyon kilometre uzağıma düştüğü,
kalbi buz kesmiş bir mezar taşı sanki. 

Biliyor musun;
Çocukluğumu en çok o kanattı,
Umudumu yarı yolda bıraktı.
Beni yeryüzünde, en çok o ağlattı.
Hayatımı ellerimden çalan bir adam var.
Sesim, sesine küsmüş bezgin bir melodi şimdi.
Sokak lambalarında görünür gölgesi.
Nem düşmüş odamın duvarlarında gezinir hayali.
O gitti; 

omuzlarıma bindi dağ gibi hasreti.

Savruldum poyraz misali.
Bedenim sanki 

yersiz yurtsuz bir mülteci.

O gitti; gücüm bitti!

Girdiğim hiçbir gönülde barınamadım.
Dost pazarında, haraç mezat satıldım!
Yeri geldi sana da yaranamadım.
Hiç kimseye eğilip bükülmedim amma;
Dik durmak için, 

çok ağır bedeller ödedim Elvira.

Kaç kez can verdi sanıyorsun, diriler ölümüme.
Kaç arşın yürüdü ayaklarım, kendi cenazeme.
Ömrümün en koygun acıları değerken el değmemiş yüzüme;
İçim sökülürcesine, ne çok kahkahalar ağladım bilemezsin.
Uzadıkça gece, canım çekilir tenimden.
Yokluğuna yelken açmış yüreğim, 

aç martıların pençesinde.

Ebabil kuşları döner başımda.
Asık yüzün, kükreyen sesin, azılı bir düşman gibi durur karşımda!

Dayan diyorsun, dayanayım da.
Hayra alamet değil hallerim.
Ben yaşarken nefesi kesilmiş bir hiçtim.
Cesedime, kefenimi kendi ellerimle biçtim.
Kimin kalbine dokunduysa, yandı düşlerim.
Bir kelebeğin ömrü kadar, kısaydı gülüşlerim.
Şimdi yetimiyim bu aşkın.
Mırıldandığım bütün şarkılar yarım,
şiirlerim yarım, ben yarım kaldım.
Kitaplarım tozlu raflarda mahsur.
Sırtımda dost yaraları!
Saçlarımda ihanet örülü, yeryüzünde eşgalim kayıp.
Artık, kendime dahi yer yok yüreğimin avlusunda.
Sen bile beni tutamazsın Elvira.
Ekim’ 2020
Köln