Emanet

Hani,
İyi insan lafının üstüne gelir derler ya büyüklerimiz !
Oysa,
Ben dilimden hiç düşürmedim ki seni.
Yoksa !...

İhtimal vermesine vermiyorum da ...
Gelmiyorsun ama hâlâ.
Neden ?
Ne olurdu b/âri bir ikindi vakti gelsen,
Sayılı nefeslerim tükenmeden.

Ama bir gün göremeden ay yüzünü,
Veda edersem buralara,
Soğuk dudaklarımın arasında küçük bir emanetin olacak,
Usulca al onu oradan uyandırmadan beni
Değdirerek dudaklarını dudaklarıma sımsıcak.

Bazen özlemin o kadar çöker ki kurak topraklarıma
Bilseydin !
Vallahi yokluğundan utanırdın.
Yerimde olsan
Ne yokluğuma ne de hasretime katlanırdın.

Ama ben !
Yıllar yılı senden yine sana koştum
Gece gündüz durmadan.
Zamanı sessizliğe değil,
Sensizliğe kurmadan.