Emanet / Zalım Istanbul

Bir Meleğin masumiyyeti kadar saf ve temizdi
Kahpelik,
Kalleşlik ne bilmezdi.

Binlerce başıboş serseri duygularımı b/astırmış,
Toparlamıştı beni.
Can vermişti kuruyan topraklarıma
Âb-ı hayat misali.

Başka ne isteyebilirdim ki !
Dedim ya,
Toplamıştı tepeden tırnağa dağılmışlıklarımı.
Hatta,
Kendime bile geç kalmışlıklarmı.

Laf aramızda,
Korkmuyor da değildim hani !
Abdestsiz,
Besmelesiz d/okunmaya.
Yosun gözlerine bakmaya.
Oradan usulca okyanus yüreğine akmaya.

Korktuğum başıma geldi Arya !
Nasıl sevmiştik biz var ya !...

O benim canım,
Canımın yarısı,
Ben onun canı,
Canının yarısıydım.
Biz,
Biz canısı'ydık.
Gel gör ki bu sevdaya zamansız kıydık.

Ya şimdi !
En militan hatıralarımı nasıl,
Nerede
Kimlerle bastırayım ?
Sorgusuz-sualsiz,
Bir gece vakti gizlice darağaçlarında mı astırayım !

Kim toparlayacak bendeki beni,
Hangi meçhul kul !
Koparıp attı canımın yarısını bakmadan gözümün yaşına
Zalım Istanbul.

Bırakın bu defa acılarım kalsın bana
Ne de olsa kanatsız bir meleğin emanetidir cana.

Vallahi gözüm gibi bakarım.
Onlar ki benim ;
Sevincim,
Kederim
Efkâr'ım.
Bu sevdadan elde kalan son kârım.
03:38 02.07.2015