Emekle Yoğrulan Hamurun Teri

Kördüğüm kaldı gönlüm gönlüne,
Karıştı aklım.
tutuldu dilim.
Her şeye pas geçiyor elim.
Kafam yine duman,
Sabrım.
Hatırım.
Kibrine, edebine kurban.
Beşikten bu güne her hatıran,
An be an.
Gülüşün.
Duruşun.
Ağlayan gözlerin.
Bir bir hatırımda, adım başı düşüşün.
Parlayan gözlerinde hayranlığım.
Zihninde varlığım.
Gurur duyduğun adamlığım.
Hatırımda kömür gözlüm hatırımda...

Geçiyor zaman.
Değişiyor insan.
Vefa dağ başı bir efsane şimdi.
Sana senden yakın,
Ciğer közleyen.
Yanı başında kokunu özleyen,
Kimdi?

Oysa!
Yaz yazdır.
Kış kıştır.
Sonbahar gelmeden,
Sende mi değiştin.
Sende mi bebem.

Ben ki,
Ekmeğe acıyı katık ederken,
Ardın sıra sessiz yürüyorum.
Emeğimi dimağına azık ederken,
Kırılan umutlarımı izine sürüyorum.
Sen nereden bileceksin a kuzum.
Ben bana ırak varlığını sağlığına şükrederek,
Beş vakit yüzüme sürüyorum.

Oysa! sen...
Çığlıksız kırgınlıklarımı özgür yaşarken,
Oysa! sen şefkatimin uzaklığını taşırken,
Unutup sırrını var oluşun,
Emekle yoğrulan hamurun terini,
Yok sayıp hakikat duvarını,
Yürüyorsun tımar sız,
Duruyorsun kuralsız,
Susuyorsun umarsız...

Söylesene ciğer közüm.
Söylesene dilimde sözüm.
Korkularım da saklım.
Yitik aklım.
Kırgın izim.
Dargın kızım.
Sen hangi ara kindar oldun.
Hangi ara vicdanını taşa ektin.
Sen, seni sen yapana çekme-dinse,
Sen kime çektin a kuzum?

Bende sek bir hüzün/sün şimdi. Dilimi, damağımı kurutan,
İmkansız çaresizliğim.
Kundaklanmış can evim.
Sen özgür olsan da masmavi gök yüzü gibi...
Hüznüm bana hücre olsun...
Yeter ki unutma,
Her yüze güleni dost sanma, gülde hoş kokar ama kanatır dikeni...


CS yorgunkalem.