Epiksi Yalnızlık 1

epiksi yalnızlıklara çıkar
benim yüreğimin basamakları kırık
her gün aynı mesafeye çıkmanın usancıyla yüklü
bütün gelişleri rengarenk gidişlerle süslemiş merdivenleri

gözyaşı kokar ayrılıklar gömülmüş mazim
yorgun baharlarca aklanmıştır
acıların tütsülediği is kokulu saçlarım
kırılgandır kırıntılı dilimin
kırıntı harflerden oluşturduğu berduş sözcükleri

zamanın en güzel anını düşlerken
ölümcül tenhalığın biçimlenişidir
kalabalıkların ortasına çizdiğim boşluklar
bensizdir denklanşör esiri
hapsedilmiş suret sızıntısı anlarım

(aldan ma yine de sen
anlarımın vesikalık şekillenişlerine
bil ki; ben yokum sureti işgal edilmiş o resimlerde)

giz bulutlarımda saklıdır gözlerimin nemi
kuru ekmek, zeytin tokluğundadır
her gece dizelerimde uyuttuğum
ninnileri ipotekli yavan uykusuzluklarım
kavuşmasızdır alın yazımın içkinliği
belki de sadece bitmekle geçecek
çorak, çelimsiz gülüşlerin
paslı siyah düşlerin bodurluğunda ömrüm

her zerremin hışmıyla biçimlenir
iç resimlerimin tamamlanamayan bütünlüğü
yalnızlıklarımın yağmursuz tomurcuklandığı
ömür ağacım, mevsimsizdir benim
sorgusuzdur, nedensizdir sevmelerim
sinsice eskitilmiş mütevazı aşk yüküdür
yaşanmışlığın kamburuna yüklediğim edinimler

bir çift gözün okunaksız rüyasına
ansızın
yazılmamış bir mektup gibi düşüyor gülüşün
geleceğin gizemli muştusuyla şekilleniyor
ketum bir iletinin daveti, sesini çiziyor gülümsemelerime
uykumun dışındaki rüyanın, gerçeği parçalanıyor
oylumlu duyguların yığılırken üst üste hasetleri
yepyeni bir gelişin güleç yüzünde beliriyor
hiçlik tanrısının eğretilikten arındırdığı imgeler

belki bir gün
çemberine sığmayan yarı çapların
sıfırla çarpılan formülünde tutturup kıbleyi
belki de son rekatını kılacağım yalnızlığımın
göz yaşı kokulu dermanı yitik bir dizde
kim bilir¿

10. 05. 2012... Detmold