Erdemin Kürsüsünde Düşlerin Ötesinde

Varoluşun ta kendisidir aslında mutluluk
Farkında olmalı yaşamın özünün

Öz varlığımın derin sessizliğinde
İyimden kötümden ve merhametimden
Yarattığım adalet çarmıha gerdi beni erdemin kürsüsünde
İşte bu yüzden kızıyorum, yeryüzüne gökyüzüne

Dile getirmediğim, benliğimde gevelediğim
Adsız kalmış düş kırıntıları unutmaya direndiklerim
Düşlerin ötesinde özlediğim yitik cennetim

Ruhumu çalmak, tümünü sağmak isterken bedenin
Zehirden hazırlanmış merhemi sürersin ruh yaralarına
Sessizce acı çekersin
Erdemlerinin göz hapsinde, kendi hükmünü vermesini beklersin

Seyredersin uzaktan uzağa yarattığın kendi cinnetini
Delilik bu olmalı
Açmaya başlarsın içindeki zindanlarının kapılarını tek, tek
Kim bilir belki de çözebilirsin kendi zincirlerini

Huzurun aydınlık kapısına ulaşmak özleniyorsa
Bencilliği yoksul bırakmalı
Doyurmalı erdemleri alabildiğine
Marifetle kullanmalı iyiyi de kötüyü de
Çünkü yok edemezsin ikisini de

Gün gelir gafil avlanırsan sevda denen muammaya
Bulursun kendini muazzam bir nehrin kıyısında

Eğer oturursan bu hayat kaynağının kıyısına
Mutlaka sıçrar birkaç damlası sana da

Seçimlerindir mutluluk bilincine ulaştıracak seni
Bilir misin ırkı olmayan tek olgudur sevgi

Her insan kendi içinde biraz köle biraz tanrıdır aslında
Varoluşun en büyük arayışıdır mutluluk insanlar yaşadıkça.