Ergâhımdasın

yanık yüreğimi de vicdanımın senine bırakıp
çatlayan dudaklarım için kaldırıyorum boş kadehleri
bunca zaman içtiğim kan şerbetlerine inat


gül yanar ya
s/isi göğü kaplar ya utancından
ve sonra
ve sonra bulutlar çöker göz bebeklerine
kahveden giden yollar tutulur siyaha
gözlerin kadınlığını gizler
yerebatan sarnıçlarında kalır öyküsü yaşının
ağlayamazsın
titreyen ellerini
göğsünde büyüttüğün o küçük yetimin
elleriyle avuturken islendin yüreğime
ve ben artık hep sen koktum



firari gülücükler getirdim
kına kokulu utangaç zamanlarından
biri senin
biri en çok sana yakışacak biliyorum



dokunduğum yürek eşleşmeleri
acımtırak kokuyor
sandıklarımız yanılgı hala
göğe saldığın boyalı kuşlar gibi
kim görse rengarenk alın yazını
kim sevse seni
kireç kokan bembeyaz gökyüzü
bilinmez teninden geçen
ipek yolu kervanlarından
yani
bilirim
en çok
gönül çelen dergahına
gönül veren derviş beklersin
ki zaman seni biraz geçerken



ve öpüşen parmaklarımızın
doğum sancısı bitince basacak ziline
ürkek ve titrek gözleriyle bir el
kırık kalbin koltuk değnekleri
olmadan açacaksın gözlerini
temaşa ile gökyüzüme
uçuşacak kül rengi kuşlarımız
sönmüş yangınların gölgesi olmadan
açılan yüreklerimizde



o... olduğumuz hayat düzenbazlığında
yalnız sen sırlanmış aynalarda
ardında yüreğimi
kendimde gözlerini gördüğüm
hu/şu selamı nakışlayan yüreğine



'yalnız' iki kişilik oynanırken
kalemin sahnesinde
sen yalnız değilsin
bırak yalnız sana imrensin
"yalnız" sen olan gölgesiyle bir adam
seni çizdiğim ergâhımda



29.04.2013 / Şair-i Gülhan...178