Ervah

Uzun yolun gölgesi
rüzgar’ın kıvrımlarıyla boşluğa gövdelenen ayna buğusu...





Üzüm çığlığı taşıyan kuş mısralı kanatlar
yalnızlığın diline üryan bir sabahla takılır
çözülür hüznün tıkırtısı
tenimin iklimine..





Karanlığın deniz aşkı sırrıyla ırmağından su içiren güneşine eğdim bahçeleri
gözyaşının sabır taneleriyle şaraplaştığı soluğuma düştü bir yaprak
gök yüzüme morardı
Susmaya mayalanan ışığın uykusuna bak hele
kocaman çiçek gibi kıyılıyor ezgisine başımı
damlıyor düşlerden şıpır şıpır bir ervah
gül kuyusu gözlerimde saçları dağınık orman
kirpiklerim mavi nehir




sımsıcak ölüyoruz
şarkılar kelebek doğuruyor ateşiyle
hayalleri taşıyan her adımın beşiğine parçalanıyor ipekten kar
yanıyor yıldız saatlerce suda boğulan şehrin yatağına




nasıl unuturum
denize karşı hücreleştiğini yaşamın
aynı yaşta sevişirken rüzgarla
hiçbir şey olmadı/
olmadı hiçbir şey

herşey aynı yerinde
kırılgan ağaç

....