Esaret

Gözpınarlarım suskun nicedir
Bir şehir düşledim karanlığa kapanmış,
gecesi olmayan
Bir zaman düşledim kadransız


Hiçbir kitabı başından okumuyorum bu aralar
Hiçbir bulutu benzetmiyorum sana
Açmıyorum ellerimi semanın avlusuna
Çıkmazlara savuruyor kuzey yıldızı
Maziye el sallayan gölgemleyim


Suskunluğumun hesabını vermek zor
Kafesini kırdım göğsümün,
Sursuz bir kalenin fethi yakınsa
Özlemidir özgürlüğe kanat çırpmak yüreğimin
Yalnız bir soluk,
Damarlarımda oluk oluk kırmızı
İdama mahkum ettim kendimi
dikin darağacımı, haydi



'Şimdi bütün anmalar bir susmanın içinde..' derken, Özdemir Asaf
Bilmiyordu ki unuttum hatırlamayı
Sükût perdesini yırttıkça
Ağlar örüldü mahremine
Düşünceme kelepçeler takıldı
dilimi bağladılar bir gece yarısı
Mavi bir yolculuğa kanat çırparken
Sessiz pusulada göç yorgunluğu


' Şimdi bütün bir ömür, yalnızlığın esaretinde...'