Esip Geçen Fırtınalarım

Nasıl özlüyorum küçük bir odada
Edilen dost sohbetlerini
Sonra, gözyaşı dökülen o şarkıları
O kalp acılarını
Kahve fallarını
Geçmişi anımsatan o anıları
Ya o kapı çalıp kaçmalar
Daha o zaman öğrenmişiz saklanmayı
Sonra okullara başladık
Artık öğreniyorduk
Yazmayı ama mantıkla
Duygusuz
Çünkü artık sevginin anlamını
Kitaplardan öğrenir olmuştuk
Dost sohbetine hasret
Sevgililerimiz vardı bizim
Tenefüs saatleri görüştüğümüz
Gururum vardı benim yıkılmayan
Yavaş yavaş yıkılmaya başlayan
Her ne kadar sakin gözüksem de
Bir kalbim vardı benim
Hem de bazen kan ağlayan
Ama ne yazıkki bunu göremeyenler vardı
Hayatım boyunca unutamıyacağım insanlar
Unutmak istediğim olaylar vardı
?Keşke seni daha önce tanımış olsaydım? diyenler
Bazen de selam vermeyenler vardı
Bir yıldızım vardı
Kuyruğuna hayallerimi taktığım
Yaz ayları sabahlara kadar seyrettiğim
Orada umudum vardı işim, eşim, çocuklarım
Bir de ben vardım
Tüm benliğimle
Yıkılmamaya inat
Ama yine de...hoşçakal hayat.