Eski Bir Sivas Sevdasından Kalanlar

Bilmiyorum.
Ne zamandır böyleyim.
Sessiz ve içten yanan,
Pirinç şamdanlar gibiyim.
Titrek ellerine sığınıp çocukluğumun
Yaktım annemden kalan,
Yirmi ile otuz yaşlarımı...
Oysa bir müşadiye zamanıydı!
Tavana dikilmişti gözyaşlarım
Ve... Yaslandığın duvarda asılıydı afişim.
Gölgeler gölgelere karışırken
Zifiri karanlık dehlizlerde
Bir yalnızlık voltasındaydım.
Bir elimde kehribar tespih
Bir omuzum düşük, mahcup
Bir gecenin ortasındaydım.

Oysa ben daha büyümemiştim.
Üç katlı toprak bacalı evimizin
Avlusunda akasyaydım.
Çisil çisil yağmurları,
Namütenahi ıssız düşlerimi,
Kızılırmaktan süzdüğüm uykuları
Birde en çok yalnızlığı seviyordum.
Eşiğine bıraktığım şiirlerimle
Kalbime batan sevdama inat
Seninle dopdolu ıslak gözlerimle
Görüyordum rüyamın rüyasını...
Birde çocukken elimden tutup
Daima bana gülümseyen
Nur yüzlü dil evliyasını...

Ama ben belki daha
Çok önceden susmuştum.
Oysa daha on yedi yaşındaydım
Güneşe sırtını hiç dönmemiş
Hiç bir yağmurda ıslanmamıştım.
Gözlerimi almıştı ardıç sehpalar
Sessizdim, suskundum, yorgundum...
Ve... Ben sanki daha doğmadan
On yedi yaşındaydım.
Eski bir Sivas sevdasıydı geride kalan
Belki de bu yüzdendi ellerimin üşümesi
Belki ben, sırf bunun için,
Aynalara dönüp hiç bakmadım.
Her gün içimde yürüyen
Yorgun adımlarını
Saydım hayatın....