Eskiyene Son Şiir

yalnızlık çiziliyor rüyalarımda
yanımda hep bir boşluk
sen olarak resmedilmeyen

adresi kayıp mektuplar verilir ellere
umut henüz erken
rüzgar tam aksi istikamette iken

battıkça kanatan yara
neştersiz kangren uyuşuğunda
bana dokunan her sözde

yüz görümlük güneşler sarmaş mehtaba
güneş içinde gece barındırır
dinlenmek isteyen canlıya

ağlamak bu mu dersin
sırnaşık gözden kristal söken damla
ağla o zaman etrafta can kırıkları
sersemlet tüm düşleri

geviş getirir rüyalar cesetleri
kişi hatırlanmıyor ise
ölmek galiba bu değil mi?

kaldır artık bu perdeyi
karanlık mumun içinde
kaybetmekte bulmak gizli