Esme

okumayı en çok sevdiğim şiirin içinde çocuk oldum hep
bir de sende.
gözyaşımda nicesi boğuldu kelimelerin
senin ellerin kurtuldu bir tek, çocukluğun bir de...


-nisandan kalma bir avuç yağmur biriktirdim gözlerimde
haziranlarda lazım olur da belki ağlarım şiirlerime-


belki sen geçersin dudağımdaki uçurumun kenarından
belki adın düşer ellerimden, ilmek ilmek okunursun sayfalarda
hiç olmadığın kadar dokunursun içimin coğrafyasına
adın şiir olur, adın aşk olur, adın benim olur satırlar boyunca


bak
kokusunu ezberleyemediğimiz çiçeklerin büyüsüyle sesleniyorum varlığına
beyazını teninden, mavisini içinin denizinden çalan rüzgarına
esme şimdi öyle, vazgeçmişken tüm mevsimlerin ayazından
esme kalbimin üzerinden uzaklara
tahammülü yok artık içimdeki çocuğun her rüzgarda avutulmaya.


-dilimde hala onulmaz bir yara gibi 'seni seviyorum'
bağışla, bu kadarcık harfe dünyayı sığdıramıyorum-


kararıyor ellerimde göğün ışığı
çoğu kez bulanıyor denizde su
içimde tebessümsüz bir yüzün misafirliği
yüzsüzlüğü diz boyu


okuduğu romanlar ağlatıyor aşıkları aşklarına
ve seni anlatıyor şarkılar sabah akşam
uçmayı öğrenemiyor kalp dediğin
ama düşüşlere alışıyor insan...


gece'm
-içinin kuyularına dökebilir miyim içimi
bir kerecik de olsa unutma beni...-