Esmer Hüzünler

bazı geceler vardır kendini unutursun her şeyi bırakıp
bazı sabahlar vardır bir şiirin kuruluşu gibi aydınlık
o esmer hüzünlerdir ki bizi en derinlerden sarsar
uyanırsın bir arzu ahvale çıkamazsın güneşe gündüz gözüyle

ne yaşamıştık, umutlarımızdan sarkan cemreler ne söylemişti
kimden ne kadar almıştık hayatta, hayat unutur muydu bizi
miğfer giymiş, kılıç kuşanmış kahramanları gibiyiz zamanın
yağız atlar gibi savaşa giriyoruz, çıkamayacağız canlı besbelli

kahreden yalnızlık kalabalık hüzünlere sürüklüyor ikimizi
ne zaman güneş doğacak ne zaman ayrılacağız kim bilir
gitmiyor hasret belası düşünceden, düşüncelerden
sığınsak da bir köşeye, çekip çıkarıyor ölüm içimizdekileri

bir bulut gibiyim ne zaman hangi şehre yağarım
ikindilerin haydutu, çıkmaz sokak çalgıcısıyım
dağıldım büsbütün, haberi yok kimsenin yaşadığımdan
ne olur vurun kelepçeyi korkuyorum kalabalığınızdan

tan ağarır şarkılar başlar, şakaklarına düşer yaşamak yanlışlığı