Eşref

Eşref damıttık ana yurdumuzu

İçten içe bir buhran

Bağladı kolumuzu

Canımızdan gidiyor Eşref

Canımızdan katmer katmer

Dökülüyor ısrarla okşadığım yapraklar,

Bir inattır soluyor büyüttüğüm tüm çiçekler.

Ellerimde kan bitiyor Eşref

Ellerim ki narin bir yaprak gibi süzülürdü rüzgarda

Şimdi o deli rüzgar

Esiyor bir hışımla başıma vura vura

Ölmek de var Eşref

Ölmek kayıp bir gemi

Kurtuluşa uzanan bir uzak rota

Rotasız gemilerdeyim kurtuluş bir uzak bana.

Daha dem’inde sulak toprağımı kuruttular

Toprağım ki analardan bir yar, babalardan koca bir dağ

Bereketli ve çetindi.

Ot bitmez bir yerlerdeyim Eşref

Çoraklanmış elim, kolum, dağım, taşım, başım, yurdum

Yurdum can damarımdır Eşref

Dokunsalar kifayetinde bir yitişe ulaşacağım

Dokunacak bir dal da bırakmadılar Eşref