Esrik Veda

Hafızasını yitirmiş bir şairin,

cümlelerine gömüyorum seni.

Yorgun vagonlar istasyonu olmuş gözlerimle;

Aklı yumruklanmış bir kaçağım artık!

Aşklardan soyutladım kendimi;

dost görünümlü bakışlardan da!

Canımı acıtan hasretinden,

Nöbetleşen gönül sancımdan,

Kulaklarımı sağır eden sesinden,

Kederimden

Derdimden..

Yüzünü anımsayamadığım annemden,

ellerimde can veren babamdan

Eğrimden

Doğrumdan

Hatta;

Gölgemden bile s/aklanıyorum!

Bütün ayrılıklardan hüküm giymiş

yüreğimin acısına fısıldadım bu şiiri.

Duysun dağ taş,

Yer ve feza.

Sabrımı eze eze

Söküp aldım seni içimden.

Anladım ki;

Sensizliğin mültecisi olmuş şu ruhuma,

Az gelir bu eza.

Hiçbir ülkede yeri yok gövdemin.

Çünkü; sesime sağır dünya

Bu yüzden yokluğun ömrüme sunulmuş müebbet bir ceza!

İyi kötü hangi duygu varsa,

her şeye düşmanım senden sonra.

Sen yoktun!

Kaç kere düşüncelerimden sorgulandım

Kaç kez asıldım göğün tavanına utancımdan.

Seni sevdim diye,

en ağır şekilde yargılandım!..

Cüsseme ağır gelen acıyı taşımaktan

Kalbimin kamburu çıktı,

yıldı umudumu besleyen kuşlar.

Ertelenmiş baharımıza

İçimizde ukde kalan

Hayallerimize, düşümüze

Fotoğraflarda solan gülüşümüze

Kurulmayan yuvamıza

Doğmamış oğlumuza

Kızımıza

Yetişemediğimiz mutluluğumuza

Ve yeryüzünde en sevdiğim;

sana

iyi bak!

-Ve ne olur her yetimin ahı sarsın dünyayı.