Evcilik Oyunu
Bilmem neden
Yaramaz
Kız çocuğu
Olasım geliyor
Seni kızdırasım
Evcilik oynayasım...
////////////////
Ben yedi sekiz yaşlarında
Sen de beş altı yaşlarında
Minicik,akça pakça
Şirincik.
Kiremitten evler çiziyorum
Asfalt çocuk sokağına
Parklar henüz yok,
Mahallelerde.
Salıncaklar yok.
Öylece evcilik oynuyoruz...
Alaca karanlık akşamında.
///////////////////////
Ağlayan bir bebeğim kucağımda.
Gazoz kapaklarına ,
Yemekler hazırlıyorum.
Tuz yerine toprak ekiyorum.
Yağ yerine su .
Öylece işten gelmeni bekliyorum...
-Hoş geldin canımın içi ...
Çerden çöpten
-Sofra hazır.
Evcilik oynuyoruz...
//////////////
Benimle oynar mısın?
Büyüdük ama
Acılı hatıralarımız
Yüreğimizde yaralarımız
Aklar düşmüş
Saçlarımız.
Oyun da oynanmaz ki
İçimizdeki çocuk
Çoktan ölmüş sanki...
Vakit çok geç şimdi.
finalde acıttın yürekleri
tokat gibi bir finaldi hemşerim :((
ama can nesfeten çıkmamışsa yüreğin bir yanı hep çocuktur bence
kutlarım Haticem sevgiler yağsın gönlüne.
:( Ne diyeyim. offf hayat off
Günümün, bilgisayar arızalarıyla, kağıt yığınlarıyla, üzücü haberlerle, bankalarda para olmadan ay sonunu getirme kaygılarıyla, doktor faturalarıyla, dedikodularla, hatta, hastalık ve sevdiklerimin kaybedilmesinden ibaret olmadığı, hayatın daha basit olduğu zamana geri, geri dönmek istiyorum..
Bana ne, bende bende şair dost gibi.. """ Evcilik oynamak istiyorum """ Saygılar yüreğe
Bir rastlantı anahtarını çevirdikçe parmaklarımız, kör kilitleri açmaz olur biçare sözlerimiz. Unutulmuş yarınlar zemherisinde gül'ler kışkırtılı bir kahkahayla dökerken yaprağını, gül mavi olur, mavi gül rengine kapılır ve aşk bir ay ışığı sonatıyla kendini kendinden soğutur... Kıymık batar tene, ten acıyarak sokulur şiirin gizemli gezegenine... Kutladım...