Evvel Zaman İçinde Cihanda Mutlulukmuş Adı

Mutluluk derlerdi, evvel zaman içinde; adı buymuş.
Kömür karası gözüyle süzülürmüş ya, çeşme başında esmer,
eşarbı, sırma saçlarının bekçisi her daim,
namusu aşkı, adı baharmış...

Dedim ya efendim, eskidenmiş çok eskiden...
Diller, destan edermiş eşe, dosta , adı aşkmış...
Beyazlar ala, bir kurdelalarla bulanırmış o zamanlar...
Aşkın adı aşkmış, sevdanın ki sevda, yokmuş öyle dalavere !

Bir ömre bedelmiş, bir bakışı yarin,
asırları çürütürmüş bir gülüşü, o esmerin.

Şu ana, bedel mi biçilir efendim ?
Kelimeye kifayeti yasak kılmadı mı o namusdan bihaber ?
Ele göz koymadı mı ? Kaldırım yosması, a dilber ?
Yare söz verip, kir olmadı mı ele, oldu ya ölüme değer...

Bir çırpıda kör kuyulara atmadı mı yari ?
Zamane aşkı efendim, ölmek mi lazım yani ?
Kiriyle kan olsun toprağa,
ellerin odasına şenlik , kendi gününe zehir olsun sonunda...