Evvel Zaman Sevdalar

Suyun renginde kaçak
bulutun tadında eksilmeler
ya bir yavuz hırsız uğramış buralara
yahut bir ihanet


huzuru kaybettik birgün
bakır sahanlara düştü ak dualar
gölgesi gümüş kadınlar kadar eski
çekik gözleri köyümün dağları kadar sisli
duvarları kireç süzen kerpiç evler
kederin kandillerini çoktan astılar

sevdikleri zaman kızların yazgısına ak düşmüyor kader
bu koku bu kekrek tat ondan
ak kazanlarda dönüyor kara yazgılar
gözlerinde on sekiz bin rengi sevdanın
toprağı seviyor yaşlılar
şu alemde ne varsa toprağa salıyor kök
bahçelere dikilen ümit çiçekleri bükerken birer birer boyun
hüznün kuvvetliydi kökü
bütün cesetleri ve çürümeye meyil kemikleri geçmişti çoktan


toprağa saplanan sızı hüzün verenlerini doğurarak bir sabah bu yamaçlardan
ilk gözyaşlarının asıldığı kanatlar göğe doğru uzanırken
her dalında ayrı bir hüzün
ayrı bir dert
güneşi utandırır yanak alı
kederin trenleri omuzlarında
gök tanrıya uzatılırken katar katar

pınar başlarında yol gözleyenler
hepsi birer serçe, narin nazenin
yahut umuda yol alan turnalar
köyümün kuşları
bakışı yare benzer
sesi sevdaya uçuşu aşka
sevdanın tepelerine tüneyecektir bu kış
yahut bir bilinmez bahar
burada her mevsim kırık sevdalar
beyaz mendillerin arasına sarılı umutlar
yar eline tutuşturulduğunda
ya bir savaş ya bir zemheri düşürür yar yüreğini
ezilir ve toprağın öpülür alnı
kırılırken boynu sevdanın son hüznü dilinde son söz
ben seni sevmiştim
ben seni sevmiştim


ayrılığın koynunda tüketilirken kaygılar
son türkü
"sen gelme ben beklerim"
gitse de kalsa da yar olan
yürek çölünde aynı yangın aynı kor
aynı kazanda kaynatılır yürek
acıdan bal damıtılarak
öyle vefalı öyle kalender


ben seni o gümüş kadınlar gibi severim
gözlerimden sağarken yaşımı
kırk mevsim bir ömür
baki bir aşk ile beklerim...