Ey Çocuk
Yaşamak bizim için ölümden beterken,
Gülümseriz dünyaya kan ağlayarak,
Sokağın başında bir çocuk,
Yalınayaktır,ve lanet okumaktadır
Bahtsızlığına.
Yıkılma sen ey çocuk,
Gülümseyerek bak hayata,
Sonunu düşünmektesin hayatının,
Ya hapistir yada ölümdür sonun,
Yaşadığımız ülke kalabalıklaşır ve akrabalar çoğalırken,
Yalnızlığa düşmektesin çünkü insanlar niteliksiz,
Nice bayramlar gelip geçsede hayatından,
Her bayram kahreder seni,
Ayakkabılarıyla gezen çocuklara bakarken.
Hiçlik ve yokluk seni ve aileni sarmalamıştır,
Günden güne eriyip gitmektesiniz,
Hiç kimse ulak olup düşünmez seni,
Aşkla girersiniz artık toprağa.
Hiç bir ahali,ahbap,akraba açmaz kapınızı,
İğrenerek bakarlar size,
Acıyarak verirlerken sadak,fitre,
Uzaktan tutuştururlar elinize.
Yazdıklarınızda haklı olabilirsiniz belki ama yazılanların muhatabı onlar olmamalı, Bu şiiri okuyan bir çocuk nasıl bakar hayata ve nasıl bir ruh haline bürünür Onların muhatapları için güzel bir şiir çünkü dünyaya getirilecek her çocuk için uygun şartlar kollanmalı,gerekli altyapılar hazırlanmalı. İlla ki çocuk sahibi olmak gerekmiyor bence.Evet onlar hayatın tatlı birer meyvesi ama büyütürken çürüğe çıkarmamak ta gerekiyor.Hayat zaten yalnızlıktır,çocuksuz da yaşanabilir eğer ucunda bedbahtlık,çaresizlik ve gerekleri yerine getirermemek olduktan sonra. Tebrikler emeğe,şairin çocuklar adına taşıdığı karamsar da olsa duygularına. Sevgiler.. Bayramınız kutlu olsun