Ey Hürriyet Ey Sevgili

yasadışıdır hep aşklarım,
zulmün mermisinden sığındığı
ürkek duvarların gölgesinde
üşüyen yüreğini örten yanık türküleriyle,
acemi
telaşlı
gizli saklı,
kapalı kapılar ardından
elleriyle kavrayarak sıkıca parmaklıkları
tutsak,
yasadışıdır sol yanım...

künyesine intikam yazılı değil ama
susmaz,
sokaklarda adımları
duvarlarda izi vardır,
türküsü söylenir
karanlığın cismine sitem edilir ince ince,
yaralı alnından kuşluk vakti
terini siler rençberin...

utangaç
ve cesurdur o,
çocuktur
ve de
elleriyle kapamıştır yüzünü,
parmaklarının arasından
turnalar semah döner
görür...

üstüne sürgülenmiştir
pas kokusu
küflü ekmek
kara kapı,
günler ağır
ve zincirlidir ayağına.

başı soğuk duvara
gönlü dağlara yaslıdır,
hürriyet
düşte bir buğday tarlasıdır,
adını her istediğinde
çoğaltarak başak başak
haykırmaktır duvarların ötesine...

hürriyet
düşünü kurabilmektir,
geceleri sırt üstü uzanıp
yıldızları sayarak çoğaltan
köy çocukları gibi
damına yatak da sermelidir
içinde umudu büyüteceği kerpiç evin,
düştür,
yanar...

mahkumdur hep aşklarım,
son yolculuklarının soğuk rüzgarında
sökülmüştür kökünden yaslandığı çınarın gölgesi,
kıtlığın çivisi çoktan çakılmıştır bağrına toprağının,
ne kadar da yürümüştü üzerinde oysa
papuçlarını alarak koltuk altına,
sürgün aşklarım benim...

en sessiz vaktinde kilitli kapının,
nasırlı elleriyle
zincirleri
kırarak,
bu celladın
ölüme giden ahşap gemisini parçalayarak
çatır çatır,
batırarak dibine umut okyanusunun,
avucunda
bir yudum suyla
gelmeli esaretin sonu şimdi
saatler en gecindeyken tüm kavuşmaların,
üzerinde güneşten gömleği tiril tiril iken
yalnızca gölgesi düşmeli toprağa,
ellerini göğe açmalı sonra,
yırtarak ateşten kafesini
açmalı yüzünü bu aşk,
aleme aşikar duyurmalı,
şu dünyanın
gözünün ışığına sokmalı
seviyorum diye seni
ey hürriyet
ey sevgili...