Ey Kifayetsiz İnsanlar

-anla beni lütfen anne
karanlıkları sevmiyorum

bu bedene ömür verdiğin günden yana
senden başka sin haram bana
bu nedenle savrulsun isterim bedenim
tüm sulara
derede çamaşır yıkayan türkmen kızının türküleriyle
fırtınaların uçurduğu yıldırımların
kırık uçlarında kalan o sert bakışlar
rüzgarlarla gitsin
yağmurların yumuşattığı toprakta yok olsun umutsuzluklar
ancak uçarken ruhum var rüyalarda
küllerim senle buluşsun yeter

_bilirsin ana
özgür olmadıkça kam
neye yarar varlık
bir sarhoşun ağzının eğrilmesi gibi
istihza gülüşlerin saklandığı kapaklar kapandığında
kürek kürek üzerime
izin verme
yutmasınlar gülüşlerimi
korkum kaybolmak uzaklarda

-bilirsin ana çok isterim
bastığın her yer sin olsun bana
güneşin aydınlattığı dünyanda
lütfen bir yer de bana
ne önemi var bedenin
anıların yanında
ah sevgili çocukluğum
gençliğimi savurun göklere avuç avuç
çekinme
engin sularda özgür olsun benliğim
hak ettiğimi verin artık bana
sadece uçuşmak isterim pervanelerin kanadında
bir mum ışığında

-ah ne de çok mutluyum
kaldırımlar
saklarsın ayak seslerimi
sonra bırakırsın birden kör kuyuların aydınlığında
rutubetli yalnız sokaklara
üstüme devrilen evlerin loşluğu
gölgeler dünyasında kübik tablolar
işte artık ayak uçlarımda
beni hep utandıran kepçe kulaklar
parmak aralarımda sanki nasırlı avuçlar

-ve siz
kifayetsiz insanlar

tercihini kendi yapanları kıskanan
sevimsiz kuklalar
o güzel insanlar anısına saygılı olun biraz