Ey Sevgili!

Ey sevgili!
Gül kurusu dudaklarında kurmuştum
Göçebe gönlüme vatan.
Günahlarım ıslanırdı, dudaklarında.
Arzularım hayat bulurdu sıcaklığında.
Sonsuz bir gülüştü sanki ağzımda.
Son buldu gülüşler!
Şubat soğuğunda.
Ağaran güne ayaz düştü,
Kopup gittin benden gece karanlığında.
Adı unutmaktı bu gidişin,
Unutmak var mıydı sevgili!
Oysa ben,
Gül kurusu dudaklarında
Unutulmak isterdim...

Ey sevgili!
Yetmez mi bu kadar senzilik.
Reva gördüğün elem
derin sızılar bırakmakta
Terkedilmişliğimin limanına.
Asi duygular yeşerdi,
Göz pınarlarımın akıntısında.
Hep sesini bekledim.
Yanlızlığın kabus gibi çöküp,
Talan ettiği gecelrde.
Sana nağmeler yazdım,
Bazen ihtimallerde aradım
Bazen keman sesinde dudaklarında kaldım.
Sustum hep,
Suskunluğuma gözyaşı sundum
Senli hayaller hayat bulurken zihnimde.
Zaman süzgecinde takılı kaldım,
Bahar geçti
Yaz geçti
Ben hep şubat soğuğunda kaldım.
Yağmurlar hiç kesilmedi gözlerimde
Yine de o yangın sönmedi yüreğimde...

Ey sevgili!
Beni unuttuğun günahlarında hatırla.
Saçların rüzgarda savrulurken,
Yüzüne değen kum tanelerinde hatırla.
Beni, şubat soğuğunda,
Yatağın, yorganın seni ısıtamadığında,
Çarelerine çare bulamadığında
Ve yapabildiğin tek şey
Gözyaşı dökmek olduğunda hatırla
Beni hatırla sevgili!
Ben unuttuğun en büyük günahınım.
Hiç olmazsa da mahşerde hatırla.

Ey sevgili!
Dağlarda yankı bulan çığlığım
Sende yankılanmaz mı!
Dilimde tükenen sözcükler,
Sende kifayet bulmaz mı!
Senin yoksulluğundayım.
Üstümde paçavralar.
Son öpüşünden kalan,
Bir türkü dudağımda
Yanlızlık köksalmış toprağımda
Ve varlığım, bir namlunun ucunda
Yokluğunda varolmak,
Yitirilmiş anlamlar yüklüyor sırtıma,
Yokluğunda yok olmaya az kaldı sevgili!