Ey Toprak ! Sızlarmısın ?

Körelmiş karanlığı gecenin , şafak vaktinde
Sefil bir yalnızlığa direnir uykusuzluğum
Set çekilir, göz kapaklarım iki uçurum arası
Yıldızlar bile daha yakınken gözlerime
Aşkın ara nağmesi yayılır gecenin nezdinde
?'Dönülmez akşamın ufkundayız'' bilirim
Aşkın eşref saatinde...

Demlenmeye hazır yalnızlığın koridorlarında
Hayalin süslerken duvarları
Aynalarda gördüğüm sevda yanığı bir müsvedde
Ve sana bakarak eskittiğim yüzümde
Karalara bulanmış sürurum nüksetmekte
...
Alnımın ortasından vurulmuş bir yazgıya yenik düşüyorum
İmgelerle kusan yokluğun ince ince sızıyor yüreğimden
Ayyuka çıkmış sensizliğe kanarken cümleler
Noktasını bile koyamadığım ünlemlere düşüyor şiirim
Yokluğunun çıkmazında kaybolurken anbean
Sana çıkıyor tüm im'ler kaçışım yok bilirim
...
Umutlar biriktiririm, geçmişi kovalarken zamandan
Şakaklarımdan süzülür mazi, geleceği sorgularken
Senli anları vuruyor yüzüme can kırıklarım
Bilmem kaç yağmur eskitmiş kirpiklerimden süzülürken
Hücrelerime sirayet eder hep yüzün
Yokluğun kadar sen varken içimde
Kendisizliğimde çoğalırım meczup gibi, dolanırken ekseninde
Kısır döngülerde narlanırım, üşürüm cehenneminde

Gururumun çarmığa gerilişine ağlarım
Kezza rezilliğimi kabul etmez, gözyaşlarım serzenişte
Dile gelir isyanı her damlada ince ince

Söndürmek istiyorum yangınlarını, ölmeyi diliyorum şimdi
Küllensin artık ruhum, dağıt can parçalarımı yerlere
Ey Toprak ! aç kapını, ağır misafirin gelmekte
Taşıyabilirmisin yüklendiğim acıları
Ey Toprak ! Sızlarmısın sende ?